Gulzig laaft het droge land zich aan het hemelwater. Westfriesland, waar het schier altijd waait, kende ineens windstille dagen. Een zomerlang zon en mediterrane warmte maken te langen leste plaats voor wolken en wind. September begon feestelijk, met een festival, kermis, de survivalrun en al een beetje ‘Indian summer’. Maar de eerste herfstmaand brengt ook het hoognodige water.
Het beeld op straat veranderde ook. Nu de kinderen ’s ochtends weer op de fiets naar school gaan, is de vakantie echt voorbij.
Met het einde van de vakantiepret zijn ook alle problemen, uitdagingen schijn je tegenwoordig te moeten zeggen, weer vol in beeld. Het valt me op dat tegenwoordig het woord ‘crisis’ wel erg vaak valt. Stikstofcrisis, energiecrisis, asielcrisis en ga zo maar door. De coronacrisis zijn we ligt alweer even achter ons. De oorlog in Oekraïne duurt voort en inflatie zal nog wel een poosje het economisch perspectief blijven bepalen. Het woord ‘crisis’ lijkt zelf ook wel aan inflatie onderhevig. Misschien is het wel onderdeel van een trend om steeds maar grotere woorden te gebruiken. Vermoedelijk om de aandacht van de lezer, de kijker, van ons allemaal vast te houden. En zo lijkt het alsof we elkaar continu aan het overschreeuwen zijn. Bijna alles wat misgaat is meteen een afschuwelijk drama of catastrofale ramp. Het geeft de indruk bestaat dat gewone woorden niet meer volstaan.
De vraag is, helpt ons dit verder? Uiteindelijk moeten problemen gewoon opgelost worden. Komt een oplossing dichterbij door alles als crisis te typeren. Of gaat het vooral erom om een gevoel van urgentie te scheppen? De aanname is dan blijkbaar dat ‘als het maar erg genoeg is alle neuzen wel in dezelfde richting gaan’. Wie weet. Het is in elk geval ook weer tijd voor gewone Nederlandse of Westfriese nuchterheid. De handen uit de mouwen. Aan het werk, samen, voor ons mooie land, voor onze mooie samenleving. Want er gaat nog steeds heel veel meer goed dan dat er fout gaat. Natuurlijk moeten er ook zaken beter en anders. Maar je komt verder door samen te werken en het gezonde verstand te gebruiken. Er zijn uitdagingen genoeg. Bijvoorbeeld om duurzaam, voor de generaties die na ons komen, een net zo mooi of zelfs beter land na te laten. Zo gaan we als gemeente bijvoorbeeld kijken of we het bouwen van passende woningen voor de verschillende doelgroepen en de komende generaties kunnen versnellen. Daarvoor zullen we heus nog wel wat hobbels moeten nemen.
Terug naar waar ik mee begon. Met mooi weer alleen kom je er niet. Voor groei is ook neerslag nodig. Het is logisch dat je liever in de zon zit dan in de regen loopt. Maar beide zijn noodzakelijk. Laat dit dan ook symbool zijn voor ons leven en onze samenleving. Groei, verandering en verbetering komt door de combinatie van tegenslag en voorspoed.
En wat dat laatste betreft, ik hoop van harte dat de Westfries binnenkort weer de deuren kan openen en we weer “gewoon” rondjes kunnen rijden. Ik wens u een mooie herfst