Na maar liefst 33 jaar werken met de peuters uit de dorpen Venhuizen en Hem, nam juf Ans eind december 2020 afscheid. “Alle dagen heb ik mijn werk met plezier gedaan, maar ik ga nu lekker genieten van mijn pensioen en ook daar heb ik ontzettend veel zin in,” aldus Ans.
Het afscheid nemen was gepland op de donderdag voor de Kerstvakantie en moest opeens toch nog verplaatst worden. “Corona en de sluiting van allerlei bedrijven, waaronder ook scholen, maakte dat de gemaakte plannen halsoverkop omgegooid moesten worden. Dat is voor niemand leuk natuurlijk, maar tijdens mijn afscheidsfeestje werd het toch erg gezellig gemaakt.”
Peuterspeelzaal
Toen Ans ruim dertig jaar geleden begon werd de peuterschool nog de peuterspeelzaal genoemd. “Dat is maar één van de zaken die is veranderd in al die jaren. Uiteraard beweeg je mee. In het begin waren er geen schriftelijke overdachten van ‘geleerde’ zaken, later kwam er een papieren rapportje van maximaal 3 A4-tjes. Inmiddels is er een compleet kindvolgsysteem en een bijbehorend programma dat digitaal wordt ingevuld.” Ans lacht: “Gelukkig werk je niet alleen en zijn er altijd collega’s met kwaliteiten op dat vlak. De I-pad en ik zijn wat dat betreft niet de beste combinatie. Laat mij maar voorlezen en met de peuters bezig zijn.”
Behangboeken ophalen
“In de tijd dat ik begon met werken haalde ik oude behangboeken op. Die fel gekleurde papieren gebruikte ik dan om Nijntje op te tekenen. Tegenwoordig rollen de voorbeelden zo uit de printer.” Toch zijn ook heel veel dingen hetzelfde gebleven. Gewoontes die na 30 jaar helemaal in het systeem van Ans zitten. Zo vertelt Ans: “Melkpakken omspoelen, drogen en bewaren bijvoorbeeld. Dat is me zelfs van de week nog gebeurd. Mijn man moest erg lachen toen hij de schoongewassen melkpakken op de kop op het aanrecht zag staan!”
Puur
Inmiddels komen er peuters naar de Padrakkers, die gebracht worden door oud-leerlingen van juf Ans. “De tweede generatie inderdaad. Zo ontzettend leuk. Dat de peuters van toen inmiddels begin of halverwege de dertig zijn en met hun peuter weer op mijn pad komen.” Het allermooiste van werken met peuters zit voor Ans in de puurheid van kinderen. “Alle kinderen zijn leuk. Ook al is hun gedrag niet altijd leuk. Want er wordt heus wel eens geschreeuwd of geknepen, zelfs gebeten of geschopt. Als je zo jong bent kun je je gevoel nog niet altijd even gemakkelijk in woorden uitleggen.”
Vertrouwen en loslaten
Wat altijd zo was en altijd zo zal blijven is dat ouders hun peuters moeten leren loslaten en vertrouwen op een goede afloop. Vertrouwen op hun kind en in de juf stellen. “Dat is heus niet altijd makkelijk. Het kost de ouders en de kinderen in het begin best wel eens een beetje moeite. Maar uiteindelijk leren kinderen hier spelenderwijs vrienden maken, samen delen, je houden aan regeltjes en afspraken en ze leren op zichzelf en anderen te vertrouwen. Daar deel van mogen uitmaken, heeft me 33 jaar volop plezier en voldoening gegeven.” We wensen juf Ans een hele fijne tijd, met haar familie en de kleinkinderen. Ongetwijfeld zal er nog regelmatig in het dorp gezwaaid en geroepen worden: “Dag juf Ans!”