TEKST: PIET REUS
In zijn woning aan de Platanenlaan maak ik een praatje met Jaap. Bij binnenkomst zat hij nog achter zijn beeldschermloep een stukje krant te lezen. Hij heeft een gezichtsvermogen, dat niet meer dan 10% bedraagt. Voor enkele jaren terug kon hij goed lezen met een vergrootglas. Maar zo zegt hij: “Mijn bovenkamer is nog prima in orde.”
Jaap wandelt minstens een half uur per dag om zijn motoriek in stand te houden. Zo loopt hij regelmatig naar het winkelcentrum Streekhof en dan pakt hij zijn winkelwagentje. Door zijn beperkt gezichtsvermogen loopt hij opvallend geconcentreerd, bang dat hij een scheve tegel of straatsteen over het hoofd ziet. Doordat hij dan te geconcentreerd loopt, krijgt hij last van zijn nek. Daarom worden zijn nekspieren regelmatig gemasseerd. “Ik moet ontspannen proberen te lopen.”
Gezinsfoto
Hij haalt een groot formaat foto van de wand. Op de foto vader Klaas en moeder Afie Reus, met de zeven zoons, de vier dochters en een kleinkind (baby). Vroon is acht jaar en Jaap is negen jaar. Zij waren de jongsten in het gezin en alleen hij is de enige nog levende van het gezin. De foto is ruim 81 jaar geleden gemaakt bij het 25-jarig huwelijk van de ouders.
Opleiding
De zes broers zijn na de lagere school direct naar het land gegaan en zo zou het ook voor Jaap gaan. “Iedereen werkte in de Streek op het land. Het hoofd van de lagere school Aldenhof kwam bij ons thuis. Het was in de oorlog, maar de boodschap was duidelijk. Jaap moest doorleren.” In 1945, heeft Jaap een keer de fiets naar Hoorn genomen en contact gezocht met de Middelbare tuinbouwschool. “Mijn ouders wisten het niet, de papieren kwamen thuis en ik werd toegelaten.” De ouders zeiden geen nee. Hij heeft de 4-jarige opleiding aan de MTS doorlopen en daarna de zaakvoerder cursus bij de vakschool in Bovenkarspel gedaan. “Met een agrarische achtergrond en in contact ‘met mijn maatje Aris Vlam’ kregen wij het advies om de lerarenopleiding te gaan doen en met de afronding daarvan verkregen we het recht om les te gaan geven.”
Beroep
Het werd echter een baan voor acht jaar in de voorlichting bloementeelt in Kennemerland. Die periode daarna werd door Bruinsma -hoofd lagere tuinbouwschool- een mooi aanbod gedaan.
Dat was niet te weigeren en daarmee kwam hij als leraar bij de Lagere tuinbouwschool terecht. Weer een tijd daarna in contact gekomen met Cor Schoutsen, die iemand zocht om les te geven aan de Middelbare tuinbouwschool in Hoorn. Dat heeft hij tot zijn 62e jaar gedaan, waarna hij met vervroegd pensioen ging.
Nevenfuncties
Een vijftal jaren was hij voorzitter van de Land en Tuinbouw Jongeren in Grootebroek. Op 32 jarige leeftijd werd hij voorzitter van de Tuinbouwstudieclub, met als speciale opdracht invloed op de ruilverkaveling het Grootslag uit te oefenen. Twaalf jaar lang was hij voorzitter van bloembollencultuur. Ook was hij een vijftal jaren bestuurslid van het R.K. Schoolbestuur in Stede Broec en hij is daarnaast voorzitter van de KBO Grootebroek geweest.
Boerenleen- en Rabobank
Jaap kwam in de Raad van Toezicht en na een jaar werd hij voorzitter. Van de toenmalige Boerenleenbank werd hij lid van het bestuur Rabobank en kwam daarbij als voorzitter in het kringbestuur van de Rabobank. In die functie heeft hij veel waardering gehad, voor alles wat hij in dat bestuur ondernam en hij kijkt met trots terug op die periode. De uitreiking van de gouden speld bij zijn afscheid ontroerde hem.
Eigen gezin
In 1956 trouwde hij met Truus de Wit. Ze kregen een dochter Alice en 3 zoons, Koos, Pieter en Rob. Alle vier hebben zij afgeronde universitaire opleidingen en zijn in totaal verschillende functies terecht gekomen. Rond het jaar 2000 ontdekte Jaap, tijdens een rondreis in Ierland, dat het minder ging met zijn vrouw. Langzamerhand raakte Jaap steeds meer aan huis gebonden door de zorg aan Truus. “Dat was een zware tijd.” Een verhuizing naar Nicolaas Verpleeghuis was begin 2009 noodzakelijk. Op 16 februari 2017 is Truus overleden. Zijn vier kinderen hebben vanwege corona, een bezoekschema opgesteld, iedere zaterdag en zondag heeft hij een paar uurtjes bezoek. Tijdens zijn wandelingen komt Jaap regelmatig bij het kerkhof, bij het graf van zijn vrouw. Voor even een moment om stil te staan.
Met Jaap, een uurtje, heel plezierig terug in de tijd gegaan. Zijn verhaal was –begrijpelijk- soms emotioneel, maar ook heel boeiend om te horen hoe hij inhoud aan zijn leven heeft gegeven. Jaap staat ook in het Quines Book of Records. Hierop komen wij later nog een keer terug. Want dat is zeker speciaal.