40 JAAR LEVEN TUSSEN DE DODEN
Op 30 april 2018 zijn Jan en Tinie Laan, twee geboren en getogen Venhuizers,
40 jaar betrokken bij het beheer van de Rooms-katholieke begraafplaats aan de Lucasstraat. Vanwege dat bijzondere feit worden ze geïnterviewd door Jules Post.
Iedereen moet er netjes bijliggen
Wat is de aanleiding geweest dat jullie zijn gaan meewerken aan het beheer van het kerkhof?
In 1978 overleed onze dochter Wendy aan kanker. We vonden het heel belangrijk dat haar graf er verzorgd uitzag. Van het een kwam het ander. In het begin ging het vooral om het graf van onze dochter maar later wilden we dat iedereen er netjes bijlag.
Niet eng
Is het niet eng om steeds maar tussen de doden te werken?
Jan: “Nee, daar heb ik nooit moeite meegehad. Ik heb ook al mijn broers zelf begraven, dat zou ik niet aan een ander willen overlaten.”
Tinie: “Als je over het kerkhof loopt of je bent aan het schrapen, dan kom je steeds bij mensen die je heel goed hebt gekend. Soms praat ik zelfs met die mensen en dan heb ik het er weer met Jan over. Onze kinderen vonden het ook niet eng. Ze hebben ons vaak met het werk geholpen.”
Bijzondere ontmoetingen
Op het kerkhof ontmoet je allerlei mensen. Zo’n ontmoeting kan heel bijzonder zijn. Je hebt het er met elkaar over hoe de dode ook al weer was. En als je zo herinneringen ophaalt dan blijven de doden als het ware voortleven. We zijn zo meer dan beheerders, ons luisterend oor is net zo belangrijk!
Een mooi kerkhof trekt bijzondere mensen aan. Op een keer hebben we met het hele gezin het kerkhof een grote beurt gegeven en dat vonden de nonnen uit het Ursulinenklooster zo mooi dat ze daarna op het kerkhof zijn gaan brevieren.
Op de winterlaag
Één dag in het jaar helpen drie Venhuizers van Jan‘s leeftijd (78!) hem met spitten. Het hele jaar moet je schrapen, maar om te voorkomen dat de grond te vast wordt gaat het op de winterlaag. En dan is het tot april weer netjes. De vorst is er dan overheen geweest en dan heb je weer een prachtig grondje.
Een zee van lichtjes
Toen ik met Allerzielen, na afloop van de viering, ’s avonds het kerkhof opliep zag ik een zee van lichtjes. Het zag er prachtig uit. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?
Samen met onze zoon, kleinzoon en schoonzus hebben we 400 kaarsjes aangestoken, drie schijnwerpers neergezet, en veel gebeden dat het niet zou gaan regenen. We hebben hiervoor heel veel waardering van de parochianen gehad.
Grootste wens
Vanwege jullie grote verdiensten voor de kerk en voor het kerkhof zijn jullie sinds 2010 lid van de orde van Oranje Nassau. Op 31 april 2018 houden jullie er na 40 jaar mee op, wat zou nu nog jullie grootste wens zijn?
Onze grootste wens is dat wij een opvolger krijgen. Dat mag ook een groep zijn. We hopen dat ze met net zoveel passie en plezier aan de slag gaan als wij de afgelopen 40 jaar hebben gedaan. Het is mooi en dankbaar werk!