Twee maal per week is Arie Kunst (nu 85) te vinden op de IJsbaan in Hoorn. Daar rijdt hij gestaag zijn rondjes. “Niet meer zo hard als voorheen en ik kies nu wel de rustigere tijdstippen uit, maar ik beleef nog steeds veel plezier aan het schaatsen.”
Arie is een schaatsliefhebber en noemt zichzelf zelfs ‘verslaafd’ aan de sport. “Als vier jarig jongetje was ik al niet van het ijs af te krijgen vertelde mijn moeder me vaak.” Arie komt uit een gezin met 11 kinderen maar is de enige fanatieke schaatser. “De rest noem ik gekscherend colbertschaatsers,’ lacht hij. “Zij komen bij een blauwe lucht en stralende zon even een paar rondjes maken in hun goede goed. Maar ik kom ook als het 15 graden vriest en bij gure wind.”
Die barre tocht
Het is al bijzonder genoeg dat iemand al meer dan 80 jaar zijn schaatshobby volhoudt. Maar Arie doet bij ons zijn verhaal omdat hij ‘die barre tocht’ die de Elfstedentocht is, helemaal heeft uitgereden. Niet één keer, maar liefst vier maal! Een prestatie die met vier felbegeerde kruisjes is beloond.
Op dun ijs
Schaatsen leerde Arie als klein ventje op de bevroren sloten en plassen rondom de Van Kleefstraat en later rondom de Rozenstraat. Samen met buurjongen Piet Oud heeft hij heel wat uren op het ijs geoefend. Dat loonde, want Arie had echt aanleg en zeker ook doorzettingsvermogen. “Zodra er ijs lag, was ik daar te vinden. Zeker als jonge, frisse mannen van net in de twintig namen we soms het nodige risico, want ook al was het wellicht nog wat aan de dunne kant, we gingen toch!” Meermaals heeft dit tot hachelijke situaties geleidt als er weer eens ‘wak gereden’ werd. Gelukkig is het nooit tot ellende gekomen en waren de jonge mannen altijd in een groep om elkaar weer op het ijs te helpen.
Van de sloot naar de marathons
Al snel was de gewone tocht voor Arie geen uitdaging meer en stortte hij zich op marathons. Dat deed hij zeer verdienstelijk. Toen hij als 40-er naar de senioren overstapte sleepte hij daar een derde, een tweede en zelfs een eerste plek binnen tijdens de Nederlandse kampioenschappen. Toch zijn de vier kruisjes van deelname aan de Elfstedentocht misschien wel de bijzonderste aandenkens aan zijn schaatsprestaties.
Die barre tocht 2
In 1963 reed Arie de toertocht en in 1997 nog een keer. De twee tussen liggende keren waren in 1985 en 1986, maar toen koos Arie voor deelname aan de wedstrijd. Arie zit vol verhalen over die tocht, nu 60 jaar geleden. Hij schreef er zelfs een artikel over voor de Plus (sept 2012). “Het is een herinnering die ik nooit vergeet en ik ben blij dat te hebben mee gemaakt. Maar als we het geluk hebben dat er één dezer jaren nog een Elfstedentocht komt zal ik niet
deelnemen. Schaatsen doe ik nu alleen nog maar voor mijn plezier